صفیه خانم صبحها کنار باغچه می نشست و موی طلایی محترم را شانه می زد. محترم خود با شانه ای چوبی که دندانه های بلندی داشت، طرف دیگر خرمن مویش را خار می کرد تا مثل آبشار سرازیر شود روی شانه های سفیدش.

صفیه خانم طرّه گیسویش را می گرفت و هر طرف را سه قسمت می کرد. هر کدام را که می بافت نوازشش میکرد و می رفت سراغ آن یکی. دلم می خواست آن زنجیره های طلا را می چیدم و در جایی که هیچ کس نداند کجاست، قایم می کردم.

اجاق ما دو نیمه آجر و شمع نیم سوخته ای بود که از ترس مادرها تو هزار سوراخ سنبه قایمش می کردیم. کمی که از شمع می سوخت، غذا حاضر بود. محترم دو نعلبکی گِلی را که پدرم از شاه عبدالعظیم برایش خریده بود، پر از خوراکی می کرد. قاشقم را با گل بوته های درشت دامنش برق می انداخت. یعنی که شسته است و گاهی هم با آب دهان می لیسیدش تا مثلا تمیز تمیز شود.

همیشه غذایم را زودتر تمام می کردم تا سهم او را هم بخورم . گاهی که سرش کلاه نمی رفت، نعلبکی را از دستش می قاپیدم و او بغض آلود یا با لبی خندان به غذا خوردنم نگاه می کرد، که شبیه مردی گرسنه بود. انگار که من پدرش هستم و او صفیه خانم . شوهری حریص و ظالم که فقط به خودش فکر می کند .

بعد از آب تنی بر می گشتیم به جایی که بودیم تا اگر موهای سرمان خیس شده، خشک کنیم. هر بار او با آب وتاب می گفت:«اگر گفتی چرا زودی از حوض آمدم بیرون؟» من می گفتم که نمی دانم. و او با هیجان از یک ماهی قرمز می گفت که می خواسته گازش بگیرد . بعد غش غش می خندیدیم و او پنجه های مشت کرده اش را با شوق روی لپهای سرخش می فشرد مرا نیشگون می گرفت و می گفت:«این جوری گاز می گرفت ، این جوری ، این جوری .»